معمولاً پس از آنکه فرد مشهوری به صورت ناگهانی فوت می‌کند، در گزارش‌های خبری می‌شنویم که علت مرگ «حمله قلبی» یا «ایست قلبی» بوده است. این اصطلاحات اغلب توسط خبرنگاران به جای یکدیگر استفاده می‌شوند. بعضی از آنها از اصطلاح اول استفاده می‌کنند؛ در حالی که برخی دیگر درباره همان اتفاق از اصطلاح دوم استفاده می‌کنند. این این امر تنها درباره خبرنگاران صدق نمی‌کند؛ گاهی اوقات حتی پزشکان نیز می‌توانند درباره استفاده از اصطلاحات حمله قلبی و ایست قلبی در هنگام فوت یک فرد ، اشتباه عمل کنند.
چنین اشتباهاتی توسط یک پزشک می‌تواند برای اعضای خانواده متوفی سردرگمی به همراه داشته باشد. از آن بدتر ایجاد سردرگمی درباره علت مرگ ممکن است باعث شود بستگان متوفی سرنخ‌های مهم درباره احتمال خطر بیماری‌های قلبی عروقی خود را از دست بدهند.
حمله قلبی و ایست قلبی دو مسئله متفاوت هستند که دو نوع مفهوم کاملا متفاوت برای کسانی که دچار آنها می‌شوند (در صورت زنده ماندن پس از این اتفاق) و همچنین اعضای خانواده او به همراه دارند.
آسیب ناشی از بیماری قلبی به عملکرد پمپاژ قلب ، قابل اصلاح نیست. با این حال درمان‌های فعلی می‌توانند با تحت کنترل نگه داشتن شرایط و کمک به بهبود بسیاری از علائم ، کیفیت زندگی بیمار را تا حد قابل توجهی بهبود ببخشند.
درمان همچنین بر معالجه هر مشکلی که ممکن است باعث نارسایی قلبی یا حمله قلبی شود متمرکز است تا از سنگینی بار روی قلب بکاهد. یک پزشک متخصص قلب درباره گزینه‌های درمانی با بیمار صحبت خواهند کرد و بهترین گزینه را بسته به وضعیت فردی او پیشنهاد می‌کنند.
حمله قلبی چیست؟
حمله قلبی یک اصطلاح رایج برای انفارکتوس میوکارد (MI) است . حمله قلبی زمانی رخ می‌دهد که شریان کرونری- یعنی یکی از شریان‌هایی که خون را به عضله قلب می‌رساند- ناگهان مسدود شود. انسداد ناگهانی این شریان ، بخشی از ماهیچه‌های قلب را از خون حیاتی مورد نیاز خود محروم می‌کند و ماهیچه می‌میرد. بنابراین حمله قلبی، مرگ بخشی از عضله قلب است.
انسداد ناگهانی شریان کرونر معمولاً در اثر پارگی پلاک در شریان ایجاد می‌شود . پارگی پلاک می‌تواند باعث مشکلات بالینی مختلف از جمله حمله قلبی و آنژین ناپایدار شود که همگی با هم سندروم حاد عروق کرونری (ACS) نامیده می‌شوند.
تمام اشکال ACS تحت شرایط فوریت‌های پزشکی قرار می‌گیرند و به طور کلی برای بازگرداندن جریان طبیعی خون به شریان مسدود شده، باید از دارو، آنژیوپلاستی، استنت گذاری یا جراحی استفاده کرد. اگر طی چند ساعت پس از حمله قلبی ، جریان خون در شریان دچار انسداد آزاد شود، معمولاً می‌توان آسیب دائمی به عضله قلب را به حداقل رساند. به همین دلیل آگاهی درباره چگونگی زنده ماندن پس از حمله قلبی اهمیت بسیاری دارد.
یکی از مهم‌ترین عوامل خطر درباره حمله قلبی، سابقه خانوادگی شما است. اگر یکی از خویشاوندان نزدیک شما به خصوص در سنین پایین، حمله قلبی را تجربه کرده باشد، ممکن است خطر ابتلا به بیماری عروق کرونری (CAD) زودرس، برای شما نیز به میزان قابل توجهی بالا باشد. در این وضعیت استفاده از هر فرصتی برای کاهش خطر ابتلا به بیماری CAD اهمیت ویژه‌ای دارد.
ایست قلب چیست؟
اکثراً افرادی که دچار ایست قلبی می‌شوند، متاسفانه به دلیل مرگ ناگهانی، نمی‌توانند با موفقیت احیا شوند، مگر اینکه کمک در دسترس باشد. برای پشتیبانی از گردش خون در بدن قربانی، احیای فوری قلب و ریه (CPR) آغاز می‌شود و در سریع‌ترین زمان ممکن، یک شوک الکتریکی بزرگ با وسیله‌ای به نام دفیبریلاتور به قلب وارد می‌شود. این شوک بزرگ باعث می‌شود سیگنال‌های الکتریکی قلب مجدداً خود را سازماندهی کنند و قلب مجدداً شروع به تپیدن کند. ایست قلبی معمولاً در اثر آریتمی ناگهانی قلب که فیبریلاسیون بطنی نامیده می‌شود، ایجاد می‌گردد. در فیبریلاسیون بطنی، سیگنال‌های الکتریکی درون قلب به طور ناگهانی کاملا دچار بی‌نظمی می‌شوند که باعث می‌شود ضربان قلب ناگهان متوقف شود و قلب وارد وضعیت ایست قلبی شود.
احتمال ایست قلبی در افرادی که دچار بیماری‌های مختلف قلبی هستند بسیار بیشتر است؛ به خصوص در میان افرادی که قبلا حمله قلبی داشته‌اند یا وضعیتی دارند که باعث نارسایی قلبی می‌شود. در حقیقت خطر مرگ ناگهانی می‌تواند در افراد مبتلا به بیماری‌های قلبی اساسی، به میزان قابل توجهی افزایش پیدا کند؛ تا حدی که لازم است برای بسیاری از آنها دستگاه دفیبریلاتور قابل کاشت در نظر گرفت. دفیبریلاتور قابل کاشت وسیله‌ای است که به طور خودکار افرادی که دچار ایست قلبی می‌شوند را احیا می کند
سایر دلایل ایست قلبی شامل برخی ناهنجاری های قلبی ارثی (شایعترین آنها کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک است) و استفاده از مواد مختلف غیرقانونی (به خصوص کوکائین) است که خطر فیبریلاسیون بطنی را افزایش می دهند.
یک تمایز مهم
اگر یکی از اعضای خانواده شما به طور ناگهانی درگذشت، مهم است که شما و دیگر اعضای خانواده سعی کنید علت دقیق مرگ را بفهمید. این ممکن است بر احتمال خطر بیماری‌های قلبی عروقی شما و سایر افراد خانواده تاثیر بگذارد.
به یاد داشته باشید که حتی پزشکان هم ممکن است پس از فوت ناگهانی یک فرد از اصطلاحات «حمله قلبی» و «ایست قلبی» استفاده کنند. اگر چنین اتفاقی در خانواده شما رخ داده است، باید تا جای ممکن درباره علت آن اطلاعات جمع آوری کنید و اصرار داشته باشید که پزشک به شما توضیح دهد که در واقع چه اتفاقی افتاده است.
حمله و یا ایست قلبی چگونه تشخیص داده می شود ؟
بیشتر این افراد در صورت بروز علائم به پزشک خود مراجعه می کنند. پزشک درباره علائم با بیمار صحبت خواهد کرد و اگر به نارسایی قلبی شک داشته باشد، آزمایش‌های بعدی را توصیه می‌کند. این آزمایش ها ممکن است شامل موارد زیر باشند:
- آزمایش خون و ادرار – این آزمایش ها شامل آزمایش شمارش خون و عملکرد کبد، تیروئید و کلیه هستند. پزشک همچنین ممکن است بخواهد برای یافتن نشانگر های شیمیایی خاص نارسایی قلبی، خون شما را نیز بررسی کند .
- عکس برداری اشعه ایکس قفسه سینه– این عکس برداری نشان می‌دهد که آیا قلب بزرگ شده است یا خیر. همچنین نشان دهنده وجود مایعات در ریه ها می باشد.
- نوار قلب (الکتروکاردیوگرام)- این دستگاه فعالیت الکتریکی و ریتم قلب بیمار را ثبت می کند. این تست همچنین می توانند هر گونه صدمه به قلب در اثر حمله قلبی را نشان دهد. حملات قلبی اغلب علت اصلی نارسایی قلبی هستند.
- اکوکاردیوگرام – اکوکاردیوگرام یک اسکن سونوگرافی است که عملکرد پمپاژ قلب بیمار را بررسی می‌کند. پزشک درصد خون پمپاژ شده از بطن چپ بیمار (محفظه پمپاژ اصلی) را در هر ضربان قلب را اندازه گیری می‌کند. این اندازه گیری «کسر تخلیه» نامیده می‌شود.
همچنین ممکن است پزشک آزمایش‌های اضافی زیر را نیز انجام دهد:
- تست استرس– هدف از این آزمایش، وارد کردن فشار به قلب و بررسی آن است. ممکن است بیمار مجبور باشد از یک دستگاه تردمیل یا وسیله ورزشی استفاده کند یا دارویی را مصرف کند که قلب را تحت فشار قرار می‌دهد.
- اسکن MRI قلبی (تصویربرداری رزونانس مغناطیسی) یا CT اسکن (توموگرافی کامپیوتری)- این آزمایش ها می توانند کسر تخلیه و همچنین شریان‌ها و دریچه‌های قلب را اندازه گیری کنند. آنها همچنین می توانند تشخیص دهند که آیا بیمار دچار حمله قلبی شده است یا خیر
- آزمایش خون پپتید ناتریورتیک از نوع B یا BNP – اگر قلب بیش از حد پر شود و برای عملکرد صحیح تقلا کند BNP در خون آزاد می‌شود.
- آنژیوگرام (کاتتریزاسیون عروق کرونری) – در این روش یک کاتتر (لوله نازک و انعطاف پذیر) وارد رگ خونی می‌شود تا از طریق سرخرگ آئورت وارد شریان‌های کرونری بیمار شود. کاتتر معمولاً از طریق کشاله ران یا بازو وارد بدن می‌شود. یک رنگ از طریق کاتتر به شریان‌ها تزریق می‌شود. این رنگ زیر اشعه ایکس قرار می‌گیرد و به پزشک کمک می‌کند تا بیماری عروق کرونری (باریک شدن شریان‌های قلب) را تشخیص دهد یکی دیگر از دلایل نارسایی قلبی است.
چگونه می توان از ایست و حمله قلبی پیشگیری کرد ؟
ترک سیگار راهی برای کاهش احتمال نارسایی قلبی یا حداقل کاهش سرعت پیشرفت آن است.
تغییرات سبک زندگی بسیاری وجود دارد که شانس ابتلا به نارسایی قلبی یا حمله قلبی را کاهش می دهند یا حداقل پیشرفت آن را کند می‌کنند. این تغییرات شامل موارد زیر هستند:
- ترک سیگار
- داشتن رژیم غذایی معقول – رژیم غذایی حاوی مقدار زیادی میوه و سبزیجات، چربی هایی با کیفیت خوب، کربوهیدرات های تصفیه نشده، غلات کامل و مقدار مناسب کالری روزانه است.
- ورزش منظم و فعال باقی ماندن از نظر جسمی (در این باره با پزشک خود مشورت کنید)
- پایین نگه داشتن فشار خون
- حفظ وزن سالم بدن
- داشتن حداقل ۷ ساعت خواب شبانه با کیفیت
- دوری از استرس و فشار روانی- استرس و فشار روانی ممکن است در طولانی مدت برای قلب ضرر داشته باشد. سعی کنید راه هایی برای کاهش قرار گرفتن در معرض استرس روانی پیدا کنید.
- افرادی که قبلاً دچار نارسایی قلبی بوده‌اند باید واکسیناسیون و برنامه درمانی خود را به دقت دنبال کنند.
